باسمه تعالی
مهمترین مشکل در پژوهش عدم کاربردی بودن، عادلانه نبودن تخصیص منابع پژوهش و عدم ارتباط پویا و موثر بین صنعت و دانشگاهها می باشد.
متاسفانه دانشگاهیان ما پژوهش را بدون در نظر گرفتن نیازهای منطقه ای و ملی و صرفا برای ارتقا اداری و افزایش مقالات خویش انجام می دهند. مقالات بسیار خوبی را در بهترین ژورنالهای دنیا چاپ می کنند بدون اینکه این مقالات تاثیر گذاری چندانی در بهبود وضعیت کنونی جامعه داشته باشند. نکته اینجاست در کشورهای پیشرفته مقالات اکثرا نتایج تحقیقاتی هستند که قبلا عملی، اقتصادی و صنعتی شده است ولی در ایران اکثر مقالات فقط در رزومه افراد بایگانی می شود. یعنی ما تقریبا وارونه عمل میکنیم!
عادلانه نبودن تخصیص منابع پژوهشی نیز هم بسیار نگران کننده ای است. بدست آوردن این منابع محدود در اکثر مواقع تنها از طریق رابطه های غیر صحیح بوده و اکثرا دستگاههای دولتی این منابع را به افراد خاص واگذار کرده تا در فرصت هزینه کرد محدود مصرف گردیده گزارشی تهیه و به مقامات بالا ارسال گردد.
متاسفانه صنعت و دانشگاه در کشور ما هیچ نیازی به یکدیگر احساس نمی کنند. بعضی صنایع انحصاری اصلا نیازی به نو آوری صنعتی نمی بینند! تولیدات با کیفیت پایین آنها را جامعه مجبور است خریداری نماید زیرا امکان دیگری برای مردم وجود ندارد. صاحبان این صنایع نیز در این شرایط نیازی نمی بینند با دانشگاهها وارد ارتباط شوند و به قول خودشان هزینه های اضافی تحقیق و توسعه را آنهم به جیب دیگران بپردازند. آنها از وضعیت موچود راضی هستند!
صنایع متوسط دیگر نیز اکثرا بی اعتماد به متخصصین دانشگاهی می باشند . آنها همکاری با محققین دانشگاهی را پر دردسر، زمان بر و بوروکراتیک می دانند. آنها ترجیح می دهند به جای همکاری و تکیه بر پروژهای انتزاعی اساتید دانشگاهی به تجربه اسلاف و همکاران عملگرای خویش در صنف مربوطه مراجعه نمایند.
اما چه بکنیم:
در سطح ملی باید اقتصاد عدالت محور در همه سطوح اجرا گردد. شفاف سازی، حذف رانتها، حذف انحصار وخصوصی سازی واقعی و تبدیل بانکها از وضعیت فعلی بنگاههای مبادله پول به مراکز محرک کار آفرینی از جمله این اقدامات می باشد.
فراهم آوردن سیاستهای تشویقی و مالیاتی به صنایع، کارخانجات و موسساتی است که به شکل سیستماتیک از محققین دانشگاهی به عنوان سهامدار یا بخشی از پروژه استفاده می کنند.
تشویق همکاران دانشگاهی به تاسیس شرکنهای دانش بنیان و خصوصی و حذف مراحل اداری طاقت فرسای مربوطه که گاهی باعث می گردد همکاران حتی با خواندن دستور العملهای عرض و طویل در همان ابتدا عطایش را به لقایش ببخشند!
گنجاندن کارورزی اجباری و هدف دار در صنعت برای دانشجویان تمامی رشته های مختلف تا جوانان از نزدیک با مشکلات و توانایی های محیط بازار آشنا گردند. متاسفانه کارورزی که بعضا در تعدادی دروس اجرا می گردد عملا بی فایده بوده و فقط منجر به امضای گواهی پایان دوره می گردد.